Rozdział 14

Następne dni i tygodnie mijały według schematu dom i nadopiekuńczy Karol. Chłopak od kiedy dowiedział się o tym, że zostaniemy rodzicami całkowicie zgłupiał na punkcie tego, że nie wolno mi się przemęczać. O pracy nie miałam już prawa nawet pomyśleć bo jak twierdził mój ukochany skoro jestem w ciąży to i tak niedługo musiałabym wziąć urlop także na razie chcąc nie chcąc musiałam zrezygnować z szukania sobie zajęcia. Co do dzidziusia to kilka dni temu byłam u lekarza i okazało się, że z naszym maleństwem wszystko jest tak jak powinno i za około miesiąc będziemy mogli poznać płeć dziecka. Wszystko układało się wspaniale, byliśmy z Kłosem naprawdę szczęśliwi a ja czułam się jak w mojej własnej bajce. Dziś umówiłam się z Emi, że wpadnę do niej do Warszawy w odwiedziny dlatego zaraz po śniadniu z Karolem zaczęłam pakować wszystkie potrzebe rzeczy do podróży bo w stolicy miałam zostać trzy dni.
- Skarbie może jednak zmienisz zdanie i zostaniesz w domu - nalegał środkowy przytulając się do moich pleców kiedy malowałam rzęsy.
- Karol proszę Cię, już rozmawialiśmy na ten temat, czyję się dobrze i nic mi się nie stanie a nie mogę cały czas siedzieć w domu bo zwariuję - odpowiedziałam spoglądając w luterko gdzie widniały nasze odbicia.
*
- Obiecaj mi, że jak tylko dojedziesz to od razu do mnie zadzwonisz - mówiłem żegnając się z Lenką na parkingu.
- Obiecuję, że zadzwonię a teraz do zobaczenia - pocałowała mnie w policzek i po chwili odjechała. Nie wiem czemu ale nie chciałem aby Lenka jechała, miałem jakieś dziwne przeczucia ale to pewnie tylko moje wymysły. Ze spakowaną torbą ruszyłem w kierunku Energi na trening. Po 20 miutach spaceru w deszczu dotarłem na halę.
- Siema stary a Tobie spacerku się w taką pogodę zachciało - zaśmiał się Wrona kiedy trochę zmoknięty dotarłem do szatni.
- Lena pojechała do Warszawy a ja chciałem się trochę przejść - powiedziałem witając się z kumplem i całą resztą. Przebrałem się w strój i z resztą drużyny poszedłem na trening, który trwał ponad dwie godziny. Zęczony wróciłem do szatni i od razu poszedłem wziąć prysznic, kiedy wróciłem usłyszałem dzwonek mojego telefonu. To pewnie Lenka od razu pomyślałem i nacisnąłem zieloną słuchawkę nie patrząc na ekran.
- Już dojechałaś skarbie?
- Dzień dobry, ja dzwonię ze szpitala wojewódzkiego w Łodzi czy rozmawiam z panem Karolem Kłosem - usłyszałem głos jakiejś kobiety i od razu zdębiałem.
- Tak to ja, czy coś się stało? - zapytałem poddenerwowany.
- Proszę przyjechać do szpitala pańska narzeczona miała wypadek i właśnie przechodzi operację - usłyszałem a telefon sam wypadł mi z ręki.
- Co się stało? - zapytał Andrzej.
- Lena...miała wypadek - szepnąłem - błagam Cię Endrju porzycz mi auta ja muszę do niej jak najszybciej jechać!
- Nie będziesz prowadził auta w takim stanie, zbieraj manatki i biegiem do samochodu ja z Tobą pojadę - zakomunikował. Po prawie godzinie Wronka zatrzymał auto pod szpitalem a ja od razu pobiegłem do środka nie zwarzając na jego krzyki abym na niego poczekał.
- Przywieziono tu moja narzeczoną, może mi pani powiedzieć co z nią - pytałem w recepcji.
- Jak się nazywa pańska narzeczona?
- Lena Kamińska - odpowiedziałem pielęgniarce.
- Pani Lena jest jeszcze na bloku operacyjny proszę usiąść i czekać aż operacja się zakończy - powiedziała a ja bezradny usiadłem na jednym z krzeseł w korytarzu i schowałem twarz w dłoniach.
- Co z nią - poczułem dłoń przyjaciela na ramieniu.
- Operują na razie nikt nic nie wie - odpowiedziałem ze łazami w oczach. Siedzieliśmy razem w Andrzejem już kolejną godzinę, które niemiołosiernie mi się dłużyły czekając na jakie kolwiek wieści. Umierałem ze strachu o Lenkę i nasze dziecko. Nie wiem co zrobię jeśli coś im się stanie. Po chwili na korytarz wbiegła moja siostra, którą powiadomiłem o tym co się stało a parę minut po niej ku mojemu zdziwieniu rodzice Leny. Emi od razu podbiegła do mnie i mocno przytuliła.
- Co z nią - zapytała pani Kamińska ze łzami w oczach trzymając się swojego męża.
- Nadal ją operują - odpowiedziałem a w tym samym momencie z bloku operacyjnego wyszedł lekarz.
- Doktorze co z Leną - zapytałem od razu podbiegając do niego co zrobili także moi towarzysze.
- Stan pani Kamińskiej był bardzo ciężki ale udało nam się ją uratować i jesteśmy dobrej myśli ale niestety na skutek wypadku pańska narzeczona straciła dziecko, bardzo mi przykro - odpowiedział lekarz a po moich policzkach popłynęły łzy.
- Mogę do niej wejść?
- Na razie proszę czekać pani Lena niedługo zostanie przewiezona do osobnej sali i dopiero wtedy bedzie pan mógł ją zobaczyć - powiedział odchodząc a ja bezradny usiadłem na krześle a po chwili koło mnie usiadła matka mojej narzeczonej.
- Ona była w ciąży? - zapytała cicho szlochając.
- Tak w drugim miesiącu - odpowiedziała jej moja siostra kiedy zaważyła, że ja nie mam siły o tym mówić. Po jakiejś godzinie przyszła pielęgniarka, która powiadomiła nas, że Lenka jest już na sali i za chwilę będziemy mogli ją zobaczyć. Razem z rodzicami dziewczyny poszedłem do sali, w której leżała.
- Proszę jej nie męczyć i niech państwo wchodzą pojedyńczo - zakomunikowała pielęgiarka. Wszedłem pierwszy a państwo Kamińscy zostali za szkalanymi szybami. Podszedłem do jej łóżka i usiadłem na krześle obok. Lena miała zamknięte oczy, była blada, kilka siniaków od razu rzucało się w oczy i miała mnóstwo urządzeń podłączonych, które mierzyły parametry życia. Spoglądając na ukochaną rozpłakałem się na dobre. Czemu akurat nas to musiało spotkać? Akurat wtedy gdy byliśmy szczęśliwi spodziewając się dziecka - zadawałem sobie pytanie trzymając dłoń brunetki, którą co chwilę delikatnie muskałem swoimi ustami. Po kilkunastu minutach całując dziewczynę w czoło opuściłem salę.
- Chcieliśmy Cię za wszystko przeprosić, nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego jak bardzo się kochacie z Leną, mam nadzieję, że kiedyś nam to wybaczycie i jeszcze będziemy szczęśliwą rodziną - powiedział ojciec dziewczyny kiedy wyszedłem z jej sali.
- Mnie nie musicie państwo za nic przepraszać w przeciwieństwie do Lenki nawet nie wiecie jak ona cierpiała za to jak ją potraktowaliście ile musiało upłynąć czasu żeby zaczęła się oswajać z zaistniałą sytuacją - mówiłem w ich kierunku - mam nadzieję, że to się więcej nie powtórzy i, że Lena Wam wybaczy choć na pewno nie będzie jej łatwo się pozbierać teraz kiedy straciliśmy nasze maleństwo - zakończyłem ze łzami w oczach a matka mojej ukochanej tak po prostu podeszła do mnie i przytuliła co całkowicie mnie zaskoczyło.


Jak obiecałam tak jest :) Musiałam trochę skomplikować życie naszym bohaterom bo przecież nie zawsze jest kolorowo. Mam nadzieję, że się podoba. Czekam na opinie :D
Do usłyszenia w sobotę! 
Pozdrawiam, Klara :*